Sevgiye dair…


Sevgiye dair yazmak aşka dair yazmaktan daha zor belki…
Aşkı yazarken açık ve net bir tutku, iflah olmaz bir ego, kıpır kıpır bir heyecan ve kaçınılmaz bir acı yeterli olabilir.
Ama ya sevgi…
Sevgi nasıl anlatılabilir?
Nerede başlar, nerede biter; aşk kadar keskin hatları var mıdır, neden sever insan veya neden sevilir…

Mevlana ile Şems’inki gibi bir sevgiyi hayal etmeye çalışıyorum. Hayal etmek bile insanın ürpermesine yetiyor.
Bir insanı koşulsuz, beklentisiz, sınırsızca, her türlü kimlikten sıyrılıp sadece “insan” olduğu için, sadece “o insan” olduğu için sevebilmek…

Cinsiyetten, ırktan, kandan, dinden, dilden sıyrılmış;kılıfsız, çırılçıplak bir sevgi.

Bir adım daha atarsanız dönüşü olmayan bir yola, bir sevgi yoluna gireceğinizi bilmenin inanılmaz hazzı ve tedirginliği…

Hayatta her şeyin artık daha az önemli, daha az zor olduğunu yavaş yavaş gözlemlemek

“O kişi” ye duyulan sevginin yavaş yavaş hayata yayıldığını, aktığını ve bunun hiç de basit veya “olağan” olmadığını keşfetmek.

Bağlayan değil, “özgür kılan”, sonunda; neyi, kimi, neden sevdiğini unutturan bir sevgi…
Kalan, sadece “sevgi”.

Öznesinden sıyrılmış; hayata, var edene, varolana, varolacak olana, kendine, Ve sevgiye duyulan “sevgi”…


Gamze Mengi
gamze@cosmoturk.com