İşte O Sensin Koca Heybetli Çınar Ağacı!

Gölgene sığındım sende aldın kanatlarına. Gözlerinde boğuldum o nasıl bir mavilikti derin ve serin. Her kadın ister eminim ama ben şanslıyım çünkü ben mavi gözlü bir dev sevdim o benimdir o benim!. Bayram sabahını bekleyen çocuklar gibi,beklediğime değmiş gibi,bahar gibi geldin Hoş geldin.

Huzur bulduğum o gözlerini getirdiğin günden beri karşında yitirdim benliğimi. Hapsoldum,kayboldum ışığında, mahvoldum, aşık oldum…

Sırrın saçında değil yüreğinde ve ben gözlerinle yakılası bir şiire başladım.

‘Oh! be hayat sevince çok güzel’diyebiliyorum artık. İlk kez bu kadar mutluyum,hayatın bir anlamı var seninle…Kim bilir kimler ister Koca Çınar Ağacının altında gölgelenmeyi ömür boyu. . . Bir kadın alnından öpülüyorsa ne mutlu o kadına ve o kadın başını huzurla yaslıyorsa omzuna helal o adama.

Arif Nazım şu şiiriyle anlatsın sana,

Gözlerini Getir Öleyim

Gözlerini getir, yarı umutsuzluğumda
Yaprak gibi döküleyim önüne

Solayım, beter olayım

Gözlerini getir öleyim. . .

Bilmeden çocukça sevildiğini

Ve bayram sabahınca beklendiğini

Kaf Dağından güneşi getirir gibi

Getir gözlerini öleyim. . .

Kimsesizim, ilk kez bu kadar suskunum

Sana söylemiyorum

Yıldızlara uzanmışım her aksam

Ve bağlanmış ve kınanmış

Ve karsında yitirilmişim

Ne olur gözlerini getir

Getir gözlerini öleyim. . .

Ben biraz şairim, biraz divane

Çarmıha gerseler öldüremezler

Sırrım kalemimde değil yüreğimdedir

istersen dost, istersen düşman gibi
Getir gözlerini öleyim. . .

Ben yine kaybettim, görmüyor musun?

Şafak yangınından yaralı çıktım

Ve ben,

Gözlerinle yıkılası bir şiire başladım

Kaçtıkça sana döndüm. . . . . .

Ve artık gülü bıraktım

Menekşe yaprağını, kitaplarımı,

Suskun maceramı. . .

Bu şiir bitsin. . .

Bana peşini bıraktığım bir hayatı değil,

Gözlerini getir,

Getir gözlerini, öleyim. . .