Sen Hep Bizimlesin….

Sevginin en bonkör olduğu günlerden birindeydim.. Sızlanışlarımın tutsaklığında kurtulmuş, nice sevgilerime gözlerimi açmış ama içlerine dalamamıştım.. Battaniyemin altında, elimden yarım kalmışlığıyla debelenen kitabım ve yanımda sesi kapalı olsa da çalışan televizyonumun kumandası..

Sessiz ve sensizim..alıştım ama bu duruma da, senin gelmeni bekleyende yok artık…desem de kendimi kandırdığımın bilincindeyim.. Yerimden kalkıp bir cd koyarak keman konçertosu dinletisine başlıyorum, hani senin başını şişiren beni rahatlatan şey.. Her açtığımda( hayatım, şu şeyi kapatır mısın? ) diyen sesini duyuyorum çünkü her defasında içerlerden..

………………………………

Yine de seviyorum yaşamayı, her zamanki gibi işinden evine zor kaçmış, huzuru burada evinde bulan aynı benim..Çamaşırları attım, en yumuşatıcısından evime doldurdum yine kokusunu :) bi kaç kişiyle gün sonu sohbeti ettim..ve gelen dışarıya çıkma tekliflerini geri çevirdim..Gelmek isteyen buradayım buyursun, sunduğum birkaç seçenek içinden istenilenler uygulanır, söyleminde bulundum..İstem dışı söylediğimi anladılar mı bilmem ama gelen olmadı da zaten..Evde senin oturduğun yerde oturuyorum artık ben, senin gidişinle değişen birde bu oldu bu evde..senin yerinde bazen benimle sohbet ediyorum, bakıyorum bazen kendime bazen yerinde olduğum sendeki resmime..Resim demişken, tablolarıma düşmüş durumdayım bu ara, epeydir uzak kalmışlığın ellerime yansıttığı soğukluğu atmış, tuallerime can vermekteyim, her an ayrı bir renk ve öyküyle hayatımı orada yaşamaktayım..Bir nefes çekiyorum hayattan…derin bir nefes daha, evde birkaç dolanma turu attıktan sonra televizyonun sesini açıyor ve akşam haberlerine geçiyorum, derken telefonuma gözüm ilişiyor ve arayan en yakın dostlarımız, gelmek istiyorlar bana kırmıyorum ve evimde senin hep o mutfak masasında görmek istediğin keki ve yanında kahve ikram etmek için su ısıtıcısının düğmesine basıyorum..Kısa bir süre sonra nazik dostlarımız birinin elinde en çok sevdiğim kır çiçekleri diğerinin elinde vazgeçemediğim dondurma kutusuyla içeriye giriyorlar :)

Sen ve beni ayıramadığım yegane bizi simgeleyen dostlarımız..Kahveleri kupalara koyup içeriye girdiğimde televizyon ekranında akan görüntüye ilişiyor gözüm..bu odaklanmamın bozulmasını istemezcesine tepsiyi elimden alıp odaklandığım ekranın tam karşısına oturtuluyorum..Uzun zaman oldu diyor bu genç adam çok uzun zaman…en azından hiç ayrı kalmadığımız bir 24 saatten fazla zaman..Biliyorum her geçen gün benden daha bir uzaklaştırıyor bu zaman seni git gide sen ve ben oluyoruz….Ve ekliyor ben benden geçmiş durumdayım ama sendeki benin derdindeyim…Dediğim gibi bugün dostlarım senin yanında ve bak bende buradayım diye ekliyor beni bırakmadığını genç adam..

Seni bugün yine hiç olmadığı kadar çok seviyorum.. Evet beynimin hatırlatmasını kapattığım o günün bugün olduğunu bilsem de bilmek istemediğim o gün..Ve sen yine tabaklarımızda o sevdiğin kek, kupalarda yerin almış sevdiğin kahven ve senin o gülen yüzün karşımda. Bugünün bu kadar mutlu geçebileceğini nerden bilebilirdim..içimden dökülürken bu sözler bir itirafta bulunmalıyım sana dökülen gözyaşlarıma sakın aldırma sen hep içimdesin hatta bu evde beni saran battaniyemin altında o gizli takılı kalan kokunun, koltuğunun hep bitişiğindeyim..İstediğin gibi sen ve ben değil biziz hala bunu bil diyerek senle olan içsel sohbetime etrafımdakilere bakarak noktalıyorum..Resmin görüntüde donup kalıyor, etrafımızdakilerin imrenerek baktığı sevgimiz bugün senin olmayışınla bile can buluyor bulmaya devam ediyor bu evde, bunu hayranlığında ve bir o kadar derin izleyişinde evdeki şahitlerimiz, konuklar..Bugün senin gidişini değil, senin ve benim değil ne deneli ne kadar biz olduğumuzu bizim içimizin bir olduğunu anıyor ve bir daha anlatıyoruz sevdiklerimize..Dönüşü belli olmayan bir gidişinin bugün aslında hiç gidilmemiş oluşunu, çabalayışını kutluyoruz… SEN HEP BENİMLESİN HATTA BİZİMLE…

BIRAKTIĞIN İÇİMDEKİ CANLIYLA SENİN KÜÇÜK BOYUN OLAN BU KÜÇÜK ADAMLA HAYATIMIZDASIN YİNE BU EVDE..