Küçük aşkım Bilge…


Tipik bir pazar sabahı sendromu yaşıyordum yatakta. Kalksam mı kalkmasam mı? Kalkınca ne yapsam, camdan içeri güneş süzüldüğüne göre hava güzel olmalı. Derken telefon çaldı, arkadaşlardan biri, “Hadi” dedi, “Önce kahvaltı yapacağız sonra değişik ama çok güzel bir pazar günü geçireceğiz” Kalktım eşortmanlarımı, spor ayakkabılarımı giydim tarif ettikleri yere gittim.

Güzel bir pastahane, açık büfe kahvaltı. Hani derler ya bir kuş sütü eksik, ayıptır söylemesi öyleydi. Gazeteleri okudum, muhabbet, kahkaha arasında tıka basa kahvaltımı ettim. Sonra kahvaltıya çağıran arkadaşım, “Hesapları ödeyelim, sonra herkes elini cebine atsın para toplayacağım” dedi. Merakla birbirimize baktık, paraları topladık.Hesabımızı ödeyip kalktık.

Kadıköy’de Salı Pazarı denen bir yer vardır. A’dan Z’ye ne ararsanız bulabilirsiniz, eski ev eşyaları, antikalar, elektronik, oyuncak, tesisat vs…Pazara girdik, sonra topladığımzı bütün parayla bir oyuncak tezgahını boşalttık, çok çok ucuz fiyatlardan yüzlerce oyuncak aldık, arabalarımızın arkalarını doldurduk. Nihayet arkadaşım baklayı ağzından çıkardı, çocuk esirgeme kurumuna gidecektik.

Nihayet çocuk esirgeme kurumundaydık. İçeri ellerimiz dolu olarak girdik. Etrafta oynayan, koşturan cıvıl cıvıl, rengarenk giyinmiş çocuklar çok şirin gözüküyorlardı. Bir görevli vasıtasıyla oyuncakları ortaya yığdık, önce utangaç utangaç bizi süzen çocuklar koştura koştura yanımıza geldi. Oyuncak toplama işi bittikten sonra yanımıza gelip konuşmaya başladılar.

İşte yeni aşkım Bilge’yi orda tanıdım. Yanıma gelip konuşmaya başladı. 6 yaşında, muhteşem bir gülüşü olan, çok akıllı, çok sevimli harika bir kız. Bu kızın yaşıma uygun olanını bulsam hemen aşık olabilirdim. Oyuncakları ile oynadık, uzun uzun konuştuk. Annesini hiç tanımamış, babası onu buraya bırakmış, ara sıra gelip ziyaret ediyormuş.

Bir kaç saat orada kalıp çocuklarla oynadık, ama ne Bilge benden ayrılabiliyordu ne de ben ondan. Doğrusu böyle bir kızım olacağını bilsem baba olmak için hiç beklemezdim. Gülüşünü gerçekten görmenizi isterdim. Çok akıllı konuşuyor, çok zeki davranıyor, sanki etrafa yaydığı sihrin farkındaymış gibi duruyordu. Öğretmenleri ile konuştum, onlarda muhteşem bir kız olduğunu söylediler. Onun için ne yapabiliriz diye konuştuk uzun uzun.

Nihayet ayrılık saati geldi. Hepimizin gözleri dolu dolu, çocuklara sımsıkı sarılmıştık, sanki imkanı olsa alıp götürecektik onları oradan. Sabah kalktığımda bu ufak kızla tanışıp onu bu kadar çok seveceğimi bilmiyordum. Sanki o gidecek ben orada kalacakmışım gibi beni teselli ediyor, üzülme tekrar gelirsin diyordu. Kesinlikle bundan sonra fırsat bulduğum herzaman oraya gideceğim, çocuklarla konuşup, ilgilenip biraz olsun mutlu etmeye çalışacağım.


Eve gidince oturup düşündük, etrafımızda olanlara bazen ne kadar kapalı kalıyoruz. Milyonlarca değişik yaşam sürüyor ve hiç farkında değiliz. Kendi dünyamızda yaşayıp gidiyoruz. Bundan sonra daha farklı biri olacağım bundan eminim. Umarım en kısa zamanda tekrar gideriz. Ayrıca yaşlılar evi var sırada, bugün geleceğimizi ziyaret ettik, belki haftaya geçmişimizi. Oralara giderek sadece onları değil kendimizide mutlu edeceğimizi öğrendim. O insanlarda bizden ve oradalar, sadece gidip görmemizi bekliyorlar.

Sizede tavsiyem bir pazarınızı böyle geçirin. Hem insanları mıutlu edecek, hem kendiniz mutlu olacaksınız. Belki benim gibi bir aşıkta edinirsiniz. Küçük Bilge gerçekten muhteşem bir kız ve böyle niceleri var orada. Ben aşkımı buldum, belkide sıra sizde. Yanlızca bir kaç saatinizi ayırın ve deneyin…

Bu haftalıkta bukadar. Sevgiyle kalın…


TUFİ…