Televizyonda en komiğinden 30’ lu yaşlar sarsıntısını atlatmaya çalışan kadınlar sendromlu diziyi izliyorum. Birazdan gelecek… Telefonum çalıyor, gelirken almam gereken bir şey varmı diyecek diye düşünüyorum .Gerçi şu aralar en gerekli olan kendisi ya …
Sesi çok heyecanlı, hemen geliyorum , karar verdim, her şeyi konuşucaz, kuş gibiyim diyor, sesinin tınısında mutluluk çığlıkları var.
Bende heyecanlanıyorum, merak ediyorum, televizyonu kapatıyorum salonda ne yöne gideceğimi bilmeden dolanıyorum şaşkın şaşkın.
Geliyor…
Şaşkınlığımı anlatıyorum gülüyoruz ;
Biz hep gülüyoruz zaten…
Yüzü ışıl ışıl, gözleri daha bir deniz mavisi, dalgalar durulmuş, dingin bir sahil görüyorum derinlerde…
Karar verdim, gidiyorum diyor! Yıllardır en çok istediğim şeyi yapıcam, İstanbul’da bunu yapmam imkansız diyor, hafif bir deprem şoku yaşıyorum.
Gidiyor, gidiyor… Zonklama eşliğinde kulaklarımda yankılanıyor.Tamam, peki beynim hemen kabul etti şimdi yüreğimin çok acil bu durumu kabul etmesi lazım. Kalp ve mantık ilişkisi çabuk kolkola girin,lütfen.
Sırtından büyük bir yükün kalktığını, hafiflediğini anlatıyor, çocuklar gibi şen. Gülümseyerek, özümseyerek dinliyorum. Boğazıma takılıp kalmaya çalışan yumruyu hemen yutuyorum.Onun sırtından kalkan yük, koşarak benim sırtıma binmeye çalışıyor, ama başarılı olamıyor. Çevik bir hareketle yok ediyorum.
El eleyiz, tam destek halindeyim, bende de bir rahatlama oluyor, hafifliyorum birden belirsizlik ne zor seymiş meğer, anlıyorum.
Gidişinin sonrası neler yapacağından konuşuyoruz, planlar, umutlar, başarıların kesin olacağının hayalleri ile havada uçan dansları birbirine karışıyor…
Önümüzde kocaman ve son tatilimiz var. Sonra o gidecek…
Aslında bu başka bir yola giriş, bunu ikimizde biliyoruz,mümkün olduğunca bu yeni duruma adapte olmanın verdiği acıyı en aza indirgemeye çalışıyoruz.Yoksa ben tek başıma mı yapıyorum bunu, bilmiyorum.
İçim şarkı söylüyor, dans etmek istiyorum, galiba delirdim. Sarılıp öpüyorum, gülüyoruz .
Biz hep gülüyoruz zaten …
Bir an için durgunlaşıp dikkatlice gözlerime bakıyor, yüzünde buruk bir tebessüm var. Şaşkınlığı gidişindeki kayıtsızlığım ve desteğim. Mecburi durum hali, yapacak bir şey yok ki diyemiyorum.
Yüreğim kelebekler gibi pır pır, bu son tatilimiz, çok güzel geçmeli diyorum.
Mutlu, karar vermişliğin hafifliğinden kaynaklanan tatlı huzur rüzgarı her yerimi okşuyor, gözlerimin içine bakıyor ;
“Sen uzaydan mı gelip karşıma çıktın “ diyor ,
Gülüyorum, ne garip tek başıma gülmeye bile alışıyorum hemen,
“Hayır , çikletten çıktım …. “
09 Şubat 2011
Sevinç Çakmaz
sevinc@cosmoturk.com
SEVİNÇ ÇAKMAZ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
